මේ කතර හරිතවත් කල සුරංගනාවී.......

කතරක් තරම් වූ මේ කටුක ජීවිතය....

හරිතවත් කල සුරංගනවියේ....

ඔබ නිසා මේ පාලු වෑලි කතර ජීවය ලබන්නේ..

නිසාය ඔබගේ දයාබර වූ සෙනෙහස් දිය දහර....

ඔබගේ මහිමයෙන් පන ලබූ කතර...

හරිතවත් වූ නමුදු...තවමත් එහි පල දරන්නට..

ඒ අවාසනාවන්ත කතරට නොහකි විය...

ඈයට කලගුන සලකන්නෙ කෙසෙද මේ බිම....

කරන්නට සරු බිමක්....ඔබ සතුටින් තියන්නට..

ගනිමි හම වෑරක්ම....ඔබ වෙනුවෙන් මේ බිම....

ඉතින් දෙමි ජීවිතය..වෙනුවෙන් ඔබ දුන් අදරයට...

ආදරය සොයා උඩුගං බලා ගිය ජීවිතයට..
නෑත කිසිවෙකුගෙන් ලබුනේ මේ තාරුන්ය පෑතූ අදරය..
කෙසේ එය ලබන්නද....මේ තාරුන්ය උඩුගං බලා යන කල...
ඈතමුන් පෑවසුවත් යටිග්ං බලා යන්නට....
ලබුනත් ආරධනා යටිග්ං බලා යන්නට.....
අසමත් උනෙමි මේ ජීවිතය....
තෑවුනෙමි..කලකිරුනෙමි...දමා යන විට හෑම දෙන...
සිතුවෙමි කිසිදා නොලබෙවියෑයි...පෑතූ ආදරය...නමුත්,
නොසිතුවෙමි කිසිදා....උඩුගං බල යන බව ඔබ...
නොසිතුවෙමි කිසිදා....මා යන මාවතේ යන බව...
දෑන් මම දිනුම්ය...ඔබ දුනෙමි ඔබගෙ ආදරය....
ඉතින් මම දිනුම්ය...ලබුනි මට මගේ ජීවිතය...
ඉතින් ලෑබුනි මේ ජීවිතය පෑතු ඔබව....
ඉතින් දෙමි ජීවිතය..වෙනුවෙන් ඔබ දුන් අදරයට..

මේ ජීවිතය, සෙවු ආදරය....

මේ ජීවිතය, සෙවු ආදරය...

ඔබගෙන් ලබුනි මට..මා පෑතූ තරමටම....

විටෙක එය දුන්නේ ඔබ වඩා මා පෑතූ තරමටම...

ඔබයි මගෙ සුරංගනාවිය...

ඔබයි මගෙ නිල් මෑනික...

නෑත නෑත...කෙසේ සම වෙම්ද...

එබදු භුතිකයන්ට....

ඔබයි මගෙ ජීවිතය...ඔබයි මගෙ ආත්මය...

ඒත් මට එය මදිය සම කරන්නට ඔබව...

කියන්නට යමක් ඈත..බල කරයි මගෙ මනස..

නමුදු ඉඩ නොදෙනවා මගේ හදවත දවන..

ඔබේ කදුලක් පතිත..මහා ඛ්දවාචකයකි මට..

හෑර ගියත් ජීවිතය...කම් නෑත මට..

නමුදු කේසේ හෑර යම්ද...ඔබගේ අදරය...

දිනෙක මා මිය ගියත් නොතෑවෙනු බිදුවක්ම....

නොසලන්න ඔය නෙතින් එකම කදුලු කෑටයක්ම...

මතු සසර තුරාවට විදින්නට ඔබෙ සෙනෙහස..

මතු සසර තුරාවට ලබන්නට ඔබෙ දයාව..

පතා එයි සෑම භවෙක...මම සිග්නන්නෙකු විලස...